Και όμως είναι δυνατόν να τα καταφέρουμε!
Πρώτη καταχώρηση: Κυριακή, 13 Δεκεμβρίου 2009, 14:24



Δυστυχώς, εν μέσω κρίσης ο κάθε ένας φροντίζει να θωρακίσει μόνο τον εαυτό του με αποτέλεσμα ένα αλαλούμ γνωμών, αντεγκλήσεων και προτάσεων που οδηγούν στο πουθενά και την Ελλάδα στα Τάρταρα ενός οικονομικού χάους.

Τα μέτρα που συνηθίζονται να λαμβάνονται στην χώρα μας, είναι μέτρα που, όση επιτυχία και αν αφήνουν, βραχυπρόθεσμα να φανεί, μεσομακροπρόθεσμα μας οδηγούν, αν όχι σε χειρότερη κατάσταση, τουλάχιστον στην ίδια, με αποτέλεσμα ο φαύλος κύκλος να συνεχίζεται με όλο και σκληρότερα συμπτώματα, να καθηλώνουν την χώρα στην δύνη της ύφεσης… και η παρατεταμένη ύφεση αφήνει μία χώρα σαν την Ελλάδα, έρμαιο στις ορέξεις των απανταχού κερδοσκόπων, αλλά και καθιστά επικίνδυνα προσιτή την αμυντική γενικά δομή της, ακόμα και αυτή την εθνική της κυριαρχία.

Τα μέτρα που θα έπρεπε να ληφθούν είναι μέτρα τόσο, δομικής, όσο και αναπτυξιακής για την οικονομία, σημασίας, που θα την οδηγήσουν αφ’ ενός, στην σταδιακή έξοδο από την κρίση, ενώ, αφ’ εταίρου, στην δημιουργία τέτοιων θεσμικών, αμυντικών οικονομοτεχνικών μηχανισμών μακροπρόθεσμα, που θα την καταστήσουν ισχυρή, δίπλα στους ισχυρούς της παγκόσμιας οικονομίας.

Το μεγάλο στοίχημα κάθε σοβαρού οικονομικού άρχοντα, θα πρέπει να βρίσκεται πίσω από πέντε κρίσιμες παραμέτρους, οι οποίες θα αναφερθούν βάσει των οικονομικών μεγεθών που εμπεριέχουν:

•To μαύρο χρήμα της παραοικονομίας, το οποίο κινεί το 70% ης ελληνικής αγοράς, και το οποίο υπολογίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή να ανέρχεται, κρυμμένο σε λογαριασμούς off shore εταιρειών, και σε χρηματοκιβώτια, υπό μορφή χρυσού, άλλων πολύτιμων μετάλλων, ή πετρών, σε ποσά άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ.

•Το χρήμα της φορο- και εισφοροδιαφυγής που υπολογίζεται σε πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως και τα οποία είναι εκεί κάθε χρόνο και περιμένουν να ανακαλυφθούν από τους υπεύθυνους των αρμόδιων οικονομικών υπουργείων.

•Το χρήμα από τις αλόγιστες και τις περισσότερες φορές ανεξέλεγκτες δαπάνες των αμυντικών εξοπλισμών, που, αν ελεγχθούν, ή/και περιορισθούν θα εξοικονομήσουν πάρα πολλά δισεκατομμύρια ετησίως…

•Το χρήμα από τις δημόσιες δαπάνες, που αν περιορισθεί σε πραγματικά μεγέθη, θα εξοικονομηθούν τουλάχιστον δεκαπέντε με είκοσι εκατομμύρια ευρώ ετησίως.

•Τα έσοδα του κράτους από την φορολόγηση με όρους που ισχύουν για όλους των εσόδων της εκκλησίας, αλλά και της υποχρεωτικής αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας θα επιστρέψει, αφ’ ενός μέρος των

Για να μπορέσει να γίνει ορατό το κρυμμένο μαύρο χρήμα θα πρέπει να θεσπιστούν τέτοια μέτρα από την κυβέρνηση, που θα δελεάσουν τους έχοντες και κατέχοντες να τα επενδύσουν στην αγορά, χωρίς πόθεν έσχες και διάφορα άλλα ελεγκτικά αντικίνητρα. Βέβαια, τα ευνοϊκά αυτά μέτρα πρέπει να έχουν χαρακτήρα «εφ’ άπαξ ευκαιρίας νόμιμου ξεπλύματος» αλλά και διά βίου εχεγγύων για τους, επενδυτές αυτού του άγνωστου χρήματος, αλλά μόνον για τις επενδύσεις μέσω αυτού. Η αναπάντεχη αυτή οικονομική ένεση στην αγορά θα προκαλούσε ένα κατακλυσμιαία θετικό ντόμινο παρενεργειών που μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα θα έδινε:

•Σημαντική τόνωση στον κατασκευαστικό κλάδο, λόγω της πώλησης των χιλιάδων απούλητων διαμερισμάτων και κατοικιών.

•Ανάσες ζωής στον μεταποιητικό κλάδο και επαναφορά πολλών βιομηχανιών και βιοτεχνιών, πίσω στην Ελλάδα

•Αναζωογόνηση και εκμοντερνισμό της τουριστικής υποδομής της χώρας…

•Νέες επενδύσεις σε τομείς, όπως η υγεία και η ναυτιλία

•Τόνωση των δορυφορικών του τουρισμού επαγγελμάτων

•Συνεχής άνοδος του χρηματιστηρίου με όλα τα συνεπακόλουθα

•Αποφυγή νέων επικείμενων απολύσεων και αύξηση της ανεργίας που ήδη κυμαίνεται στο 18%

•Εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας

•Διπλασιασμός των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων

•Υπερδιπλασιασμός των ετησίων κρατικών εσόδων

•Σημαντική αύξηση του ΑΕΠ.

•Σημαντική προοπτική αποπληρωμής του εθνικού χρέους

•Αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης σε νούμερα άνω του 4-5%

•Αύξηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας

•Και επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της

Το χρήμα από την εισφορο- και φοροδιαφυγή μπορεί να ρεύσει προς τα ταμεία του κράτους μόνον υπό την προϋπόθεση πως θα δοθούν οικονομικής φύσης κίνητρα στον φορολογούμενο, με χρήση π.χ. των συλλεγμένων αποδείξεων και τιμολογίων , ώστε να συνδράμει το κράτος, να αποτελέσει μοχλό ανάσχεσης στην φοροδιαφυγή ώστε να απαιτεί να λαμβάνει αποδείξεις και τιμολόγια για πωλήσεις προς αυτόν, αλλά και να υποχρεώσει τους εργοδότες να είναι σωστοί ως προς τις ασφαλιστικές τους, προς το κράτος, υποχρεώσεις. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπάρχουν σοβαρά αντικίνητρα και ποινές στους ασυνείδητους εκείνους εργοδότες που, πλέον, θα αποτελούν εχθρό της κοινής προσπάθειας για επιβίωση και επαναλειτουργία της χώρας. Πρέπει, όμως, από την άλλη να δημιουργηθεί ένα σώμα αδιάφθορων ελεγκτών, τύπου ΣΔΟΕ που θα είναι τόσο καλοπληρωμένοι ώστε δεν θα υπάρχει περίπτωση να …απορροφηθούν από το σύστημα.

Οι αμυντικές δαπάνες πρέπει και μπορεί να περιορισθούν σημαντικά, αλλά μόνον υπό μία βασική προϋπόθεση: Να υποχρεωθούν οι εταίροι μας στην Ε.Ε να αποδεχθούν πως δεν είναι δυνατόν, από τη μία, να εκβιάζεις μία χώρα να πάρει καταστροφικά μέτρα για τους πολίτες της, μέτρα, στον βωμό των επιταγών του κονσόρτσιουμ των οικονομικών τσάρων τη ένωσης, τη στιγμή που ως Ε.Ε. επιτρέπουν σε χώρες εκτός ένωσης, όπως η Τουρκία να την απειλούν σε καθημερινή βάση, υποχρεώνοντάς την σε ξέφρενα εξοπλιστικά προγράμματα, και να υποστηρίζουν, επί πληρωμή, εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες να περνούν στην Ελλάδα, γονατίζοντας με τον τρόπο αυτόν την οικονομία μας, λόγω και του οξύμωρου γεγονότος, του να μην τους επιτρέπεται από την ένωση να τους αφήσουν να μεταβούν και σε άλλες εοκικές χώρες. Η Ελλάδα μπορεί να απαιτήσει έμπρακτη υποστήριξη των κρατών μελών για:

•Διπλωματική και στρατιωτική συνδρομή σχετικά με την θωράκιση των συνόρων μας, τα οποία πρέπει να θεωρηθούν σύνορα της ένωσης και να γίνουν απαραβίαστα.

•Υποστήριξη σε θέματα δανεισμού με όρους που ισχύουν και για τα άλλα κράτη μέλη, αλλιώς η ελληνική προσπάθεια για εξυγίανση θα γίνεται με αθέμιτους όρους. Δεν μπορεί μία χώρα, όπως η Γερμανία, που, ουσιαστικά κατέστρεψε την Ελλάδα στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την λήστεψε, και δεν της επέστρεψε ούτε τα κλεμμένα, ούτε της κατέβαλε πολεμικές αποζημιώσεις, να της επιβάλλει τις απόψεις της, τη στιγμή που η ίδια είναι υπεύθυνη σε μεγάλο ποσοστό για την κατάσταση αυτή. Η Ελλάδα έχει τρόπους να απαιτήσει, αλλά και να εκβιάσει από την πλευρά της αν κριθεί αναγκαίο.

•Χορήγηση έκτακτης οικονομικής βοήθειας, λόγω των έκτακτων περιστάσεων, των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας, και της γεωστρατηγικής της θέσης.

Το άλλο αγκάθι της ελληνικής κυβέρνησης είναι η περιστολή των ανεξέλεγκτων δημοσίων δαπανών, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν εξελιχθεί σε μόνιμη τροχοπέδη της ελληνικής οικονομίας.

Δεν μπορεί τα ασφαλιστικά ταμεία να πληρώνουν υπέρογκα ποσά για μη αναγκαία έξοδα, όπως :

•η ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση φαρμακευτικών σκευασμάτων με βάση μόνο την επιθυμία του αγοραστή χωρίς, καν, την έγκριση, ή έστω την σύμφωνη γνώμη του ιατρού,

•η αγορά από τα δημόσια ταμεία υλικών, όπως για παράδειγμα των αιμοστατικών, που αν και αγοράζονται από το εξωτερικό με τρία ευρώ, πωλούνται στα δημόσια νοσοκομεία, βάσει ΦΕΚ που φέρει τις υπογραφές οκτώ υπουργών, αντί του ποσού των 575 ευρώ, και η επί πληρωμή, από τις εισαγωγικές εταιρείες, χρήση τους από τους χειρουργούς, ζημιώνει το δημόσιο σημαντικά. Τα αιμοστατικά είναι ένα από τα εκατοντάδες παραφαρμακευτικά προϊόντα που υπερτιμολογούνται, μόνο σε ότι αφορά στα δημόσια νοσοκομεία,

•η μετατροπή των βιβλιαρίων υγείας, ειδικά εκείνων του δημοσίου, σε μπλοκ επιταγών και η παράνομη και παράτυπη χρήση τους από γιατρούς, διαγνωστικά κέντρα και κάθε είδους επιτήδειους που βλέπουν το δημόσιο ως πηγή εύκολου πλουτισμού,

•η πληρωμή υπερωριών που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν έχει καταντήσει κεκτημένο δικαίωμα,

•η αλόγιστη και πολλές φορές εξωφρενική πρόσληψη με κάθε τρόπο, ανθρώπων σε τομείς κα ειδικότητες που το μόνο που πετυχαίνουν είναι η υπερχρέωση του κρατικού προϋπολογισμού.

•η ρουσφετολογική και η μέσω μίζας ανάθεσης των δημοσίων έργων σε τιμές ανάθεσης πολλαπλάσιας του πραγματικού κόστους που εκτός των κακής ποιότητος έργων που αφήνουν, καταδικάζουν τις αρμόδιες υπηρεσίες σε ένα συνεχές και υψηλό κόστος συντήρησής και επιδιόρθωσής τους. Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί το δημόσιο από αυτή την συνεχή δαπάνη προσφέρουν οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα που μέσω της εμπλοκής ιδιωτικών κεφαλαίων θα λειτουργήσουν ως ανάχωμα ανάσχεσης στην διαφθορά στα έργα υποδομής.

•η με κάθε τρόπο χρέωση του προϋπολογισμού των δημοσίων υπηρεσιών με έξοδα που σε κάθε απλή ή σύνθετη ιδιωτική επιχείρηση θα ήταν αδύνατη.

Τέλος η εκκλησιαστική περιουσία που, εκτός του ότι πολλές φορές πρόκειται για εγκληματικές μεθόδους απόκτησης περιουσίας, ή καταπάτησης δημοσίων εκτάσεων αποτελεί μη φορολογητέο αντικείμενο για την πολιτεία. Αν ελεγχθεί αυτό εις βάθος τα έσοδα του κράτους θα είναι πολύ εντυπωσιακά, ειδικά, αν εκτελεστεί και το δεύτερο βήμα που είναι η αναγκαστική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας. Εν είναι δυνατόν η χώρα να οδεύει προς την πτώχευση κι η εκκλησία, παρ’ όλο που με ευκολία θα μπορούσε να αποπληρώσει ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας, το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει την περιουσία της εις βάρος του λαού –και αυτό πρέπει να σταματήσει.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και η χώρα επιβάλλουν πολλά μέτρα, ίσως και σκληρά, τα οποία πρέπει να εφαρμοστούν σε βάθος διετίας ή τετραετίας, να υλοποιηθούν, όμως, τελικά, νωρίτερα, με στόχο να επιστρέψει η οικονομία σε αναπτυξιακή πορεία. Υπάρχει συστηματοποιημένη διαφθορά στη χώρα μας, το ζούμε τόσο έντονα και σε καθημερινή βάση που όντας έχοντας γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, το θεωρούμε φυσιολογικό, αλλά δεν είναι. Η χώρα μας δεν θα ορθοποδήσει χωρίς σκληρά μέτρα απέναντι στη διαφθορά, μέτρα όμως που δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση να στραφούν απέναντι στον απλό κόσμο, τους μισθωτούς τους συνταξιούχους, ή τους ελεύθερους επαγγελματίες που πασχίζουν να διατηρήσουν τις επιχείρηση τους, να διατηρήσουν το προσωπικό τους –να επιβιώσουν δηλαδή… Σίγουρα μπορούμε και πρέπει να τα καταφέρουμε.
του θοδωρη γιανναρου .zougla.gr

Μερικά κέιμενα από γερμανικές εφημερίδες για το θέμα

http://translate.google.com/translate?js=y&prev=_t&hl=el&ie=UTF-8&layout=1&eotf=1&u=http%3A%2F%2Fwww.welt.de%2Fdie-welt%2Fwirtschaft%2Farticle5960021%2FGriechenland-wird-nachbessern-muessen.html&sl=de&tl=el

http://translate.google.com/translate?js=y&prev=_t&hl=el&ie=UTF-8&layout=1&eotf=1&u=http%3A%2F%2Fwww.welt.de%2Ffinanzen%2Farticle5954077%2FZentralbank-verweigert-Griechenland-die-Rettung.html&sl=de&tl=el

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.welt.de%2Fdie-welt%2Fpolitik%2Farticle5938285%2FDer-Euro-Raum-kann-zerbrechen.html

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.zeit.de%2Fpolitik%2Fausland%2F2009-12%2Fgriechenland-eu-gipfel

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.zeit.de%2Fwirtschaft%2F2009-12%2Fgriechenland-schulden-proteste

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.zeit.de%2Fwirtschaft%2Fgeldanlage%2F2009-12%2Fgriechenland-eu-boers-o-meter

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.zeit.de%2F2009%2F52%2FGriechenland

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.faz.net%2Fs%2FRub09A305833E12405A808EF01024D15375%2FDoc~EEDFC5F7196574891A4D3239F89606E19~ATpl~Ecommon~Scontent.html

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.faz.net%2Fs%2FRub09A305833E12405A808EF01024D15375%2FDoc~E3F9F115934864920BA0777FA8BDA969D~ATpl~Ecommon~Sspezial.html

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.spiegel.de%2Fwirtschaft%2Fsoziales%2F0%2C1518%2C671366%2C00.html

http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=de&tl=el&u=http%3A%2F%2Fwww.focus.de%2Ffinanzen%2Fnews%2Fezb-praesident-trichet-nie-wieder-griechische-zahlentricks_aid_473443.html

Θα βουλιάξουμε στην ήττα;

Tου Νικου Γ. Ξυδακη, kATHIMERINI

Η χρεοκοπία είχε επέλθει προ πολλού· πριν από τις υποβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης και το bullying αγορών και Financial Times. H χρεοκοπία είχε πλήξει τον δημόσιο βίο εν συνόλω, η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει πολιτικά και ηθικά, πολιτιστικά· απλώς δεν τη βλέπαμε, θαμμένη καθώς ήταν κάτω από βουνά υποκρισίας, ανομίας και χλιδοσπατάλης, με δανεικό και μαύρο χρήμα.

Τώρα πληρώνουμε τον μικρομεγαλισμό του ολυμπιακού 2004, τα παχιά λόγια για την ισχυρή Ελλάδα. Τώρα φαίνεται πολλαπλάσια η καμένη και γυμνή Ελλάδα του 2007, η απροστάτευτη από τους ίδιους τους ανθρώπους της· η Ελλάδα των σκανδάλων και της ατιμωρησίας, της «νομιμοφανούς» ηθικής των βουλευτών, των offshore και των Kαγιέν· των επίορκων δημόσιων λειτουργών και της διαβουκολευμένης μάζας. Πληρώνουμε αυτό που ήμασταν: Αφρονες και υβριστικοί.

Θα μείνουμε ίδιοι; Η χρεοκοπία δεν μας το επιτρέπει· η κατάσταση δεν μαζεύεται με μερεμέτια. Η πιο πικρή ώρα μπορεί να είναι η ευκαιρία για έναν σωτήριο μετασχηματισμό, για έναρξη μιας νέας ιστορικής περιόδου. Οχι μόνο για έξοδο από την κρίση και ανάκαμψη, όχι μόνο αυτό, παρότι είναι αναγκαίο και πρώτο. Αλλά για βαθύ, ουσιαστικό μετασχηματισμό, για ανακαίνιση, για επανίδρυση της δημοκρατικής πολιτείας και του δημόσιου βίου.

Είπαμε: η χρεοκοπία δεν είναι μόνο οικονομική, έχει προηγηθεί η πολιτική και ηθική χρεοκοπία, δηλαδή η αποσάθρωση των θεμελίων. Σε αυτόν τον σωρό ερειπίων δεν μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον, ακόμη κι αν βρούμε δανεικά από τις αγορές της Ασίας, ακόμη κι αν ξεπουλήσουμε δημόσιες γαίες, ακίνητα, επιχειρήσεις, μνημεία. Πάλι σαθρό θα είναι το οικοδόμημα.

Πιστεύω ότι υπάρχουν οι πνευματικές δυνάμεις στον ευρύτερο ελληνισμό, ότι υπάρχουν αποθέματα ζωτικότητος στο ανθρώπινο δυναμικό πάσης προελεύσεως εντός του ελλαδικού χώρου, γι’ αυτόν τον ιστορικό μετασχηματισμό. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσο πολλές δυνάμεις, τόση ευφυΐα, τόση γνώση. Δυστυχώς, έως τώρα, οι δυνάμεις αυτές είναι διάσπαρτες, χωρίς σχέδιο και συνοχή, ασυντόνιστες, απογοητευμένες, ακόμη και αντιμαχόμενες και αλληλοεξουδετερούμενες. Τις τελευταίες δύο περίπου δεκαετίες ήμασταν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς σπατάλης ταλέντου, ευφυΐας, φρονήματος· περιφρόνησης του μέτρου και της αξίας· αποθέωσης της ανηθικότητας και της αρπαγής. Αγγίξαμε το όριο θραύσεως. Σπάσαμε.

Ο υπουργός Οικονομικών θα βρει τελικά δανειστές, έστω με αιματηρά επιτόκια. Αυτό που δεν μπορεί να βρει κανένας υπουργός, όσο άξιος, είναι ένα συμβόλαιο τιμής για ανακαίνιση της χώρας: αυτό πρέπει να το συνομολογήσουμε και να το εφαρμόσουμε όλοι, παραγωγοί, λειτουργοί, έμποροι, δάσκαλοι, διανοούμενοι. Και να υποχρεώσουμε τους όποιους αιρετούς άρχοντες να ακολουθήσουν και να ηγηθούν, να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν.

Ας ξεκινήσουμε από τις ηθικές αρχές, από μια αλλαγή βιοσοφικού παραδείγματος: Να αρκούμαστε στην καλή ζωή, να μην κυνηγάμε την καλύτερη. Το είπε πρόσφατα αυτό ο πρόεδρος της Βολιβίας, ο Ινδιάνος Εβο Μοράλες, κι έμεινα ώρα πολλή πάνω σε αυτή την «απλοϊκή» κουβέντα: «Επιχειρούμε να σκεφτούμε άλλους τρόπους για να ζούμε και να ζούμε καλά, όχι να ζούμε καλύτερα. Οχι καλύτερη διαβίωση. Η καλύτερη διαβίωση γίνεται πάντα εις βάρος κάποιου άλλου. Η καλύτερη διαβίωση γίνεται με κόστος την καταστροφή του περιβάλλοντος». Ιδού, ο «αφελής» Ινδιάνος θέτει το πρόβλημα της αιωνίας προόδου, της ατελεύτητης συσσώρευσης, της διαρκούς επιδίωξης κέρδους με κάθε τίμημα.

Το «διαρκώς καλύτερα» σε πλανητική κλίμακα έχει τίμημα τον αφανισμό του περιβάλλοντος, την κλιματική αλλαγή, την απειλή κατά της βιόσφαιρας. Σε εθνική κλίμακα, το τίμημα είναι ο υπερδανεισμός και η χρεοκοπία. Σε κοινωνική κλίμακα, το τίμημα είναι η εξαφάνιση της αμοιβαιότητας, της συνοχής, της αλληλεγγύης· η επικράτηση των εγωτιστών και των άπληστων στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας.

Η άφρων χλιδοσπατάλη των Ελληναράδων του 21ου αιώνα αποτελεί μια έκφραση της Υβρεως που συμβαίνει σε πλανητική κλίμακα. Η καθήλωση της αγροτικής παραγωγής σε επιζήμιες και περιβαλλοντοκτόνες καλλιέργειες, πλην όμως επιδοτούμενες, είναι μια όψη της Υβρεως. Η διαρκής υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και η σπατάληση των νέων σε ΑΕΙ σημαίας ευκαιρίας και καφετέριες, είναι άλλη όψη. Η εγκληματική παραμέληση του μεταναστευτικού πληθυσμού, τρίτη. Η ρηχή πολιτική και η αρπαχτή στον τουρισμό, η κατάρρευση του ΕΣΥ, οι διαβρωμένες δημόσιες υπηρεσίες, τα ασάρωτα πεζοδρόμια, η οικοδομική αυθαιρεσία, η επιθετικότητα στον καθημερινό βίο, άλλες όψεις έκπτωσης, όψεις παρακμής. Αυτή η γενικευμένη, εσωτερικευμένη Υβρις, η σπατάλη ως πρόοδος, η απληστία ως αξία και αυτοσκοπός, ο παρασιτισμός ως τρόπος επιβίωσης, αυτά συνιστούν τη χρεοκοπία μας. Και αυτά τα χαρακτηριστικά βίου είναι ασύμβατα με κάθε έννοια δημοκρατικής πολιτείας.

«Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου... Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής» - λέει ο Καρυωτάκης. Σε αυτό το όριο βρισκόμαστε τώρα, σε ένα δραματικό μεταίχμιο. Θα αφεθούμε να μας παρασύρει η άβυσσος, αυτή που κατασκευάσαμε; Θα βουλιάξουμε στην ήττα και τη μοιρολατρία; ΄Η θα βαδίσουμε με θάρρος και παρρησία προς μια καινούργια αρχή; Προς έναν μοντέρνο πατριωτισμό, ένυλο, ρεαλιστικό και υπερβατικό μαζί; Ο χρόνος πιέζει.

(Plan B: Μια Ελλάδα μπατίρηδων και ηττημένων· γέροντες, χωροφύλακες και φοροεισπράκτορες καπνίζουν σε καφενεία μελαγχολικά.)

Προαναγγελμένη αναπαραγωγή αδιεξόδου

Tου Χρηστου Γιανναρα

Οι πρώτες εκατό μέρες διακυβέρνησης (ή καινούργιας κομματικής ηγεσίας) κρίνουν (προεξοφλούν με σιγουριά) την επιτυχία ή το φιάσκο για το υπόλοιπο της θητείας στην άσκηση εξουσίας.

Γιατί αυτό; Μα, επειδή το τρίμηνο υπεραρκεί (είναι όχι οπωσδήποτε ο αναγκαίος, αλλά πάντως ο ικανός χρόνος) για να φανεί, αν η κυβέρνηση (ή ο κομματικός ηγέτης) διαθέτει το ένα, πρωταρχικό και κύριο προσόν: επιτελική ικανότητα. Και επιτελική ικανότητα σημαίνει: Ρεαλιστική διάγνωση και εκτίμηση των προβλημάτων. Ιεράρχηση των προτεραιοτήτων για την αντιμετώπισή τους. Εντοπισμό της ανθρώπινης ποιότητας των στελεχών που απαιτούνται για να επιδιωχθεί η λύση τους.

Οι πρώτες εκατό ημέρες της σημερινής στην Ελλάδα κυβέρνησης, προεξοφλούν εναργέστατα ότι θα συνεχίσει και αυτή να αναπαράγει το δεδομένο πια στη χώρα πολιτικό αδιέξοδο. Η διαφοροποίησή της από τη νεοδημοκρατική συμφορά που προηγήθηκε, εξαντλείται αποκλειστικά σε τερτίπια της τεχνικής των εφέ.

Το πολιτικό στην Ελλάδα αδιέξοδο εντοπίζεται σε παράγοντα που προηγείται και της επιτελικής ικανότητας ή ανικανότητας κυβερνώντων και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δημιουργείται το αδιέξοδο από την ολοκληρωτική αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να ηγηθεί αποδεσμευμένη από τη σκοπιμότητα της επανεκλογής της. Αυτή η σκοπιμότητα καθιστά ανίκανη την ηγεσία (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) να διαγνώσουν τα πραγματικά προβλήματα, να ιεραρχήσουν προτεραιότητες στην αντιμετώπισή τους, να επιστρατεύσουν ανθρώπινη ποιότητα για τη λύση τους.

Δεν υπάρχουν για την ηγεσία προβλήματα που απαιτούν λύση. Η οικονομική χρεοκοπία της χώρας, η εφιαλτική υποβάθμιση της παιδείας και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, ο εξευτελισμός και η τέλεια αποδυνάμωση της χώρας σε επίπεδο Διεθνών Σχέσεων, η δημοσιοϋπαλληλοποίηση των στελεχών της άμυνας, η ανασφάλεια που δημιουργεί η ασύδοτη τρομοκρατία και οι παράνομες δραστηριότητες παράνομων μεταναστών σε γκετοποιημένες συνοικίες μεγαλουπόλεων, αυτά όλα και μύρια όσα ακόμα δεδομένα, δεν είναι για τους πολιτικούς προβλήματα. Είναι μόνο αφορμές για ρητορεύματα και χειρισμούς (αποφάσεις ή νομοθετήματα) που θέλουν μόνο να κερδίσουν τις εντυπώσεις, όχι να μεταβάλουν τα δεδομένα.

Γι’ αυτό και δεν λύνεται κανένα πρόβλημα, σωρεύονται τα προβλήματα άλυτα, γαγγραινιάζουν, μολεύουν τη χώρα. Οι πολιτικοί δεν κρίνονται για την αποτελεσματικότητά τους στη διαχείριση των κοινών, κρίνονται ως παίκτες στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Το παιχνίδι τους έχει αυτονομηθεί από την κοινωνία, η κοινωνία το παρακολουθεί σα να μην την αφορά, από την κλειδαρότρυπα της ψυχολογικής εμπλοκής, όπως το Big Brother. Και ψηφίζει, ολόιδια όπως στο ψυχανώμαλο θέαμα, με κριτήρια άκριτης συμπάθειας ή αντιπάθειας ποιος να φύγει, ποιος να μείνει.

Αν δεν είχε αδρανοποιηθεί κριτικά η κοινωνία, ο απολογισμός, τις προάλλες, των πρώτων εκατό ημερών διακυβέρνησης από τον σημερινό πρωθυπουργό θα είχε προκαλέσει τα αντανακλαστικά της αξιοπρέπειας των ακροατών του: Κάποιοι θα είχαν σηκωθεί να φύγουν, να μην καταστήσουν με την παρουσία τους αυτονόητο ή ανεκτό τον εμπαιγμό. Εστω και με «αποδομημένο» (επίσημα, από το υπουργείο Παιδείας) τον αυτοσεβασμό της η ελλαδική κοινωνία μπορεί να ξεχωρίσει πότε ένας ολίγιστος ηγέτης την προσβάλλει κομπορρημονώντας για το τίποτα.

Προσβάλλουν τη λογική, προσβάλλουν την αξιοπρέπεια, προσβάλλουν την ανθρωπιά οι πρώτες εκατό ημέρες της κυβέρνησης, το ίδιο και η ατολμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μισθωτοί και συνταξιούχοι καλύπτουν το 85% των εισπραττόμενων φόρων, οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι ιδιώτες επαγγελματίες και επιχειρηματίες μόλις το 10%. Και η κυβέρνηση (αδιάντροπα «σοσιαλιστική») για να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν τη χώρα τα κόμματα εξουσίας και ο συνδικαλισμός, φορολογεί τους μισθωτούς και πάλι, με πάγωμα μισθών και συντάξεων και πρόσθετους έμμεσους φόρους. Δεν ξεκινάει από τις μαρίνες, να ελέγξει «πόθεν» τέτοια μυθώδη σκάφη σε ατέλειωτο πλήθος, με τι φόρους συνεισφέρουν στα κοινά οι ιδιοκτήτες των αναρίθμητων ονειρώδους πολυτέλειας επαύλεων, οι κάτοχοι υπερπολυτελών οχημάτων, η πλημμυρίδα των θαμώνων πανάκριβων νυχτερινών κέντρων.

Δεν μας είπε ο θλιβερά ολίγιστου μεγέθους πρωθυπουργός, στις εκατό πρώτες ημέρες της πρωθυπουργίας του και του διεθνούς διασυρμού της χρεοκοπημένης χώρας μας, πόσους χρυσοκάνθαρους «ειδικούς συμβούλους» υπουργείων απέλυσε, πόσο μείωσε τις ιλιγγιώδεις απολαβές προέδρων και διοικητικών συμβουλίων εταιρειών του Δημοσίου, πόσους από τους χαριστικά διορισμένους στη Βουλή εξωπέταξε παραδειγματικά, πόσα τηλεοπτικά κανάλια, βαρυνόμενα με τεράστια χρέη στο Δημόσιο, οδήγησε στον εισαγγελέα.

Δεν έχει τέλος, ούτε και νόημα, η απαρίθμηση των μεροληπτικών παραλείψεων ή της σωρείας των αποδείξεων κραυγαλέας ανικανότητας της κυβέρνησης, ουσιαστικής ανυπαρξίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μην κατατριβόμαστε οι πολίτες με τη συμπτωματολογία. Το πολιτικό μας σύστημα έχει θεσμικά αυτοπαγιδευτεί σε προϋποθέσεις που ακυρώνουν κάθε ενδεχόμενο αποτελεσματικής αντιμετώπισης κοινωνικών προβλημάτων. Το διαζύγιο της πολιτικής από την κοινωνία είναι στην Ελλάδα καθεστωτική πραγματικότητα, οι πολίτες είμαστε όμηροι των κομμάτων και των συνδικαλιστικών τους αποφύσεων. Κάποτε η απειλή «να κατέβουν τα τανκς» χαλιναγωγούσε κάπως την ασυδοσία της κομματοκρατίας και του συνδικαλισμού. Σήμερα την απόλυτη αυθαιρεσία του συστήματος επιβάλλουν τα τρακτέρ των δήθεν αγροτών, ακαταγώνιστα.

Να αλλάξει ένδοθεν, από μόνο του το σύστημα, είναι λογικά και πραγματικά αδύνατο. Οι δικλίδες ασφαλείας του συστήματος διαιωνίζουν τη μετριότητα και ατολμία στις ηγεσίες, ώστε η μικρόνοια και η φτηνή ιδιοτέλεια να καθορίζουν τις αποφάσεις. Είναι ποτέ δυνατό να αρνηθούν τα κόμματα τις κομματικές τους νεολαίες και τους έμμισθους πράκτορές τους στον συνδικαλισμό; Είναι δυνατό να συγκρουσθούν με τον εμπορικό αμοραλισμό των τηλεοπτικών καναλιών, τη μεθοδική εξηλιθίωση της ελλαδικής κοινωνίας; Είναι ποτέ δυνατό να θελήσουν την ανάκαμψη της Παιδείας, τη συνεπή προτεραιότητα της κριτικής σκέψης, τον αποκλεισμό του δογματισμού «αποδομιστών» και εθνομηδενιστών, το πρωτείο του πολιτισμού ως ενεργό αυτοσυνειδησία των Ελλήνων;

Πολιτική πρόταση για την έξοδο από το αδιέξοδο δεν εμφανίζεται. Φλυαρούμε για τα δευτερεύοντα. KATHIMERINI

kalo ilia ..

ενταξει η μετάφραση απο γοογλε δεν είναι και η καλύτερη αλλά βγαίνει κάποιο νόημα...όπως βλέπεις η τιμωρία για τους έλληνες πλουτοκράτες, που πολεμούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα/κλεμμένα εις βάρος των μορφωμένων νέων, εις βάρος του γενικού καλού, εις βάρος της αλληλεγγύης των γενεών και άλλων κουρελιασμένων ηθικών αρχών και εις βάρος της ιστορίας των αγώνων αυτού του λαού έρχεται με την πλήρη υποβάθμιση της χώρας από τους πιο πλούσιους λαούς της ευρώπης. Πάντα υπάρχουν και οι πιο πλούσιοι από τους ντόπιους πλούσιους που δυσαρεστούνται όταν έρχονται στην ελλάδα και βλέπουν οτι κάποιοι περνούν ζωή χαρισάμενη με λαμογιες, κλεμμένα ευρώ και τεμπελιά.Δυστυχώς αυτήν την εχθρική στάση των ευρωπαίων θα την πληρώσει όμως όλος ο λαός που φυσικά έχει τεράστιες ευθυνες από την μεταπολιτευση και μετά για τις πολιτικές επιλογές του, για την υπακοή στους καναλάρχες και τους μεγαλοεργολάβους, για την στήριξη και το γλείψιμο που παρείχε στους πλούσιους και συχνά αγράμματους πολιτικούς, δημάρχους, αλλά και επαγγελματίες του άδικου συστήματος ανάδεξης μετριοτήτων και από τον πόλεμο που εκανε σε οποιους πήγαν να αναδειχθούν με την αξία τους. Είναι κρίμα, αλλά μας πήραν χαμπάρι...

Φυσικά αυτά δεν τα λέω εγώ, αλλά τα λένε πλέον πνευματικοί άνθρωποι σε εφημερίδες όπως η καθημερινή... αντε να δούμε τι θα γίνει τελικά σε αυτόν τον τόπο.

Η οικονομία, θύμα των κομματικών εγκλημάτων

Tου Χρηστου Γιανναρα

Αμβλυνση και στρέβλωση της δημοκρατικής συνείδησης, σύγχυση για το τι σημαίνει (ή δεν σημαίνει) «δημοκρατία»: Είναι το δραματικό επακόλουθο, ο καρπός ο «εις θάνατον», από την εγκατάλειψη της Παιδείας στον έλεγχο του συντεχνιακού «αποδομισμού» τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια.

Πρόκειται για έμπρακτη καθολικευμένη ανοχή του ολοκληρωτισμού: Η ελλαδική κοινωνία όχι απλώς δεν αντιδρά, δεν οργίζεται, δεν ανησυχεί, αλλά θεωρεί πια αυτονόητες τις μεθόδους και πρακτικές της παρανομίας και αυθαιρεσίας, αυτονόητη τη βία που ασκούν τα οργανωμένα συμφέροντα.

Το μεγάλο κατόρθωμα των πιο μεγάλων από τα μεγάλα συμφέροντα είναι ότι έχουν εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα σφετερισμού των σφραγίδων και των θυρεών της Αριστεράς, έτσι ώστε να μπορούν να λανσάρουν ωμό φασισμό σε «προοδευτική» συσκευασία χωρίς καμιά κοινωνική αντίδραση. Αφιόνισαν τη μεταπολιτευτική ελλαδική κοινωνία με την αυτονόητη βεβαιότητα ότι η απειλή του ολοκληρωτισμού έρχεται μόνο σαν επανάληψη του παρελθόντος, μόνο από μια πατριδοκάπηλη Δεξιά, αποκλείεται ο φασισμός να παραμονεύει στη βουλιμική ιδιοτέλεια των καπήλων της Αριστεράς.

Μπορεί λοιπόν να αγανακτούσαν οι έμποροι, οι μεταφορείς και οι ξενοδόχοι με τις φάλαγγες τεθωρακισμένων του εγχώριου «στρατού κατοχής» που κρατούσαν σε ομηρεία, για τόσες μέρες, τη χώρα. Αλλά τα κόμματα, ο Τύπος, τα κανάλια ούτε που διενοούντο να ψελλίσουν τη λέξη «φασισμός». Μάλλον έδιναν δίκιο στους ιδιοκτήτες των πανάκριβων τρακτέρ, μάλλον θεωρούσαν αυτονόητο δικαίωμα των διαμαρτυρομένων να καταργούν σαν κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, να βάζουν ατιμώρητα τη χώρα στον «γύψο». Σύσσωμη η υπερευαίσθητη στην προάσπιση των «δημοκρατικών ελευθεριών», διανόηση δικαίωνε τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν μορφή «πάλης» – όπως εξωράισε και την ποδηγετημένη κτηνωδία του «Δεκέμβρη των κρυστάλλων», πέρυσι, σαν εκπληκτική αποκάλυψη της «ωριμότητας» των νέων.

Η ηδονή να καταστρέφεις οτιδήποτε ανήκει σε άλλον, προκειμένου να εκδικηθείς που δεν είναι όλα υποταγμένα στο εγώ σου, γεννιέται σαν σαδιστική απαίτηση όταν η συλλογικότητα, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, έχει υιοθετήσει την αλογία στον καταμερισμό του κοινωνικού πλούτου. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία (συνύπαρξη ως άθλημα σχέσεων κοινωνίας), αν δεν μπορεί ο πολίτης να έχει προφανή την απάντηση στο ερώτημα: γιατί ο άλλος και όχι εγώ. Σε αυτή την απάντηση στοχεύουν οι προσπάθειες (όπου και όταν αναλαμβάνονται) για αξιοκρατία, έλεγχο της ποιότητας, καταξίωση της άμιλλας.

Στην Ελλάδα τη μεταπολιτευτική, οι πολιτικοί μας άρχοντες έχουν επίσημα υιοθετήσει την άρνηση των προϋποθέσεων της δημοκρατίας: την αλογία στην κατανομή του πλούτου, την αρχή της επιβολής του ισχυροτέρου. Ισχυρότερος σήμερα είναι όποιος μπορεί να εκβιάσει τον σύνολο πληθυσμό: Να διαθέτει θηριώδες τρακτέρ, κομματικό μηχανισμό με καλοπληρωμένα επαγγελματικά στελέχη, αδίστακτη συντεχνιακή στρατηγική εκβιασμών.

Η ισχύς δεν ελέγχεται από τη λειτουργία θεσμών, από αρχές «κοινωνικού συμβολαίου». Μετριέται η ισχύς (και ομαδοποιείται για να διαβαθμιστεί) με μέτρο το ατομικό εισόδημα. Και το εισόδημα στο Ελλαδιστάν είναι, κατά κανόνα, άσχετο με την παραγωγικότητα, τη δημιουργική ικανότητα, την εργατικότητα, την ευσυνειδησία – δεν είναι οι απολαβές συνάρτηση των ταλέντων, της καλλιέργειας, της κατακτημένης ποιότητας. Η οικονομική ισχύς εξαρτάται από τη διαπλοκή με κομματικούς μηχανισμούς, την εκμετάλλευση της ψηφοθηρικής ιδιοτέλειας επαγγελματιών της πολιτικής, τη μετοχή σε συνδικάτα υψηλής ικανότητας εκβιασμών.

Ο διεθνής εξευτελισμός που ζούμε αυτές τις ημέρες, η διαπόμπευση της Ελλάδας σε πλανητικό επίπεδο, έχει απλώς αφορμή την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, τον παράφρονα επί δεκαετίες υπερδανεισμό που μαγνήτισε τους κερδοσκόπους. Πραγματική αιτία, εξόφθαλμη, είναι η αλογία και ανομία στον δημόσιο βίο, το κοινωνικό μπάχαλο που δημιούργησε το ολοκληρωτικό καθεστώς της κομματοκρατίας, η κατάργηση της δημοκρατίας από τα κόμματα. Στην οικονομική χρεοκοπία (που μοιάζει αυτή τη φορά εντελώς αδιέξοδη) μας οδήγησε η εξάλειψη κάθε αξιοκρατίας, το ανεξέλεγκτο των συμπεριφορών και της ποιότητας, δηλαδή: ο αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας», ο φασισμός των καπήλων της Αριστεράς.

Τι εξωφρενικότερο θέλουμε να δούμε; Σε μια χώρα όπου το μέγιστο των δημόσιων εσόδων προέρχεται από τη φορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων και το ολίγιστο από τη φορολόγηση επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση ξεκινάει την «ανάταξη» της οικονομίας με «πάγωμα» μισθών και συντάξεων, μαζί με αύξηση της έμμεσης φορολογίας! Επιτέλους, για τις φοροαπαλλαγές των οικονομικά ισχυρών μπορούν να επικαλούνται τη λογική της εύνοιας προς τους παραγωγούς πλούτου απαραίτητου για την ανάπτυξη. Αλλά για την ωμή, ιταμή, αδικαιολόγητη ανισότητα αμοιβών στον δημόσιο τομέα ποια λογική μπορούν να επικαλεστούν; Αυτή είναι το κυρίως σκάνδαλο που εξωθεί την κοινωνία να σταθεί ενεργά αντίπαλη σε μέτρα προκλητικής προχειρότητας για «ανάταξη» της οικονομίας.

Οι δεκαέξι (16) κατ’ έτος μισθοί των υπαλλήλων της Βουλής. Οι εξωφρενικές οικονομικές «εξασφαλίσεις» όσων εργάζονταν στην πρώην «Ολυμπιακή». Οι μυθικές μισθολογικές προνομίες των διορισμένων σε οργανισμούς λιμένων και σιδηροδρόμων. Οι ιλιγγιώδεις αποδοχές των κομματικών παρακεντέδων στην ΕΡΤ, στα διοικητικά συμβούλια των αναρίθμητων εταιρειών του Δημοσίου, σε θέσεις «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία. Οι μισθοί των δικαστικών καθορισμένοι ετσιθελικά από τους ίδιους. Οι ληστρικές «προμήθειες» από τις αγορές ιατροφαρμακευτικού υλικού στα νοσοκομεία. Τα αστρονομικά κονδύλια για την ενίσχυση των πολιτικών κομμάτων και των επαγγελματικών ποδοσφαιρικών ομάδων. Και άλλες, πάμπολλες, ανάλογες περιπτώσεις συνιστούν την αλογία και ανομία που αν δεν εξαλειφθούν με συνέπεια, η απαιτούμενη για την οικονομική ανάκαμψη κοινωνική συνοχή θα παραμείνει ανέφικτη.

Αυτή την ώρα, ο αμοραλισμός ή ο φασισμός της κομματικής ιδιοτέλειας είναι το πρώτο και επείγον πρόβλημα. Το φάσμα της απειλής να αρχίσουν οι λεηλασίες καταστημάτων και σπιτιών έρχεται δεύτερο.

apo:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_35_14/02/2010_390873